sobota, 28 maja 2011

Wyjazd do województwa podlaskiego  okazał się bardzo udany. Wanda dzielnie to zniosła, nie grymasiła, czasami trochę warknęła lub zawołała: "polej mi!" ale poza tym sprawowała się pięknie. 1421 km w trasie w ciągu trzech dni to przedsmak tego co czeka nas w lipcu po starcie rajdu.



piątek, 27 maja 2011

Suwalszczyzna zdobyta

Jak już Dziejek napisał wcześniej, pojechałem Wandą do domu. Pierwsze 200 km z Poznania do Wielkich Radowisk udało się przebyć bez żadnych problemów. Po krótkim postoju ruszyłem dalej. Ostateczny cel podróży to Suwalszczyzna. Wybrałem się tym razem w podróż służbową Wandą, ponieważ UNO odmówiło chwilowo wszelkiej współpracy, najpierw problemy z hamulcami, które z pomocą Dziejka udało się rozwiązać na parkingu pod blokiem. Potem jednak nawalił alternator i w końcu nieunikniona była wizyta w warsztacie. Warsztat jak to firma usługowa czasem wskazuje jeden termin realizacji zlecenia, a potem go zmienia... na późniejszy. Tak było w tym przypadku. Mając jednak alternatywny, własny pojazd, śmiało wyruszyłem w podróż naszym Wartburgiem. Pierwszy dzień jazdy zakończył się nad jeziorem Wigry po przebyciu 607 km.

Średnie spalanie (sprawdzane dokładnie po raz pierwszy w trakcie naszego użytkowania Wandy) wyniosło 7,7 l mieszanki na 100km. W ten sposób uzyskaliśmy nareszcie odpowiedź ile realnie może nas kosztować Złombol. Oczywiście dojdą jeszcze bagaże, dodatkowi pasażerowie, ale znamy już mniej więcej apetyt Wandzi na paliwo w dłuższej trasie, w okresie letnim. Wskazówka prędkościomierza w czasie przejazdu nie przekraczała 95 km/h, a zasadniczo oscylowała w granicach 80 km/h.

Wrażenia z jazdy, niesamowite. Klimatyzacja działa bez zarzutu (otwarty szyberdach oraz uchylone okna doskonale sprawdzają się nawet w dużym upale).
Wskaźnik temperatury pozwalał na ręczną regulację - włączanie i wyłączanie wentylatora w razie potrzeb. System ten utrzymamy prawdopodobnie także na kolejnych trasach.

Tomek

piątek, 20 maja 2011

Próba złomu

Tomek dojechał Wandą do domu... po czym stwierdził, że jedzie dalej. Wanda pojechała pod Suwałki. W trzy dni zrobi pół Złombolu...

Edit: Wanda wróciła o własnych siłach i w jednym kawałku. To tylko Tomkowi się nie chce pisać...

Powrót do zdrowia i test z codzienności

Przyszedł czas na rozwiązanie problemów z hamulcami. Pomoc zaoferował kolega z Wrocławia, więc Wandę czekała mała wycieczka. Chcąc w jak największym stopniu wykorzystać wizytę u zaprawionego w bojach wartburgowca, zdecydowałem się pojechać najbardziej parchatą drogą do Świdnicy, jaką znam - przez Strzegom. Cel był jasny - jeśli coś ma odpaść, niech odpadnie teraz.

Tylne zawieszenie zaczęło się sypać po pierwszych 100 km :)

Następnie przyszedł czas na przejazd do Wrocławia. Jako że Wanda powoli zaczynała się dezintegrować, zabrałem ze sobą pojazd ratunkowy, tak na wszelki wypadek.


Miny ludzi oglądających ten zestaw - bezcenne :)

Podróż przebiegła bez zakłóceń i przyszedł czas by wraz z Piotrem zajrzeć Wandze pod spódnicę :) Od razu było widać, co co się stało z zawieszeniem... Wahacz przerdzewiał na wylot, a przez powstałą dziurę wyleciał amortyzator. Szczęśliwie zatrzymał się na kawałku rdzy i nie zgubiłem go po drodze. 15 minut z migomatem, kawałek blachy i dwa kątowniki dały w efekcie piękną rzeźbę, na której jak dobrze pójdzie pokonamy trasę Złombolu.
Przy okazji udało się wywalić korektor siły hamowania, załatać układ i zrobić czujnik świateł stopu (który swoją drogą okazał się być ze skarpety...). Poprawy siły hamowania nie zauważyłem, ale przynajmniej mam świadomość że nic nie cieknie.

Wyleczona Wanda bez probelmu dotarła do Poznania. I tu ciekawostka: wrzucenie na dach metra roweru nie wpływa w żadnym stopniu na aerodynamikę Wartburga :)
W sumie Warczyburg okazał się być niezawodnym i całkiem ekonomicznym pojazdem, pod jednym warunkiem - że trzyma się Tomka z dala od niego :)

W międzyczasie Tomkowi rozleciało się Uno, więc dziś rano zabrał Wandę i pojachał do domu. Nasz złombolid czeka kolejny trudny test, ale jestem pewien, że przejdzie go... warcząco.

czwartek, 12 maja 2011

Wolsztyn i Hania

Jak już wspomniałem, wyjazd się udał. Z testu spalania zrezygnowaliśmy. W jedną stronę przejechanie 60 km zajęło nam... 3 godziny, z czego większość w 20 kilometrowym korku. W drugą Tomek rzadko kiedy schodził poniżej 100 km/h. To CUD, że 40 litrów starczyło nam na te 120 kilometrów...

Po raz pierwszy do ekipy dołączył jej ostatni, tajemniczy element - Hania.
Była to pierwsza okazja, żeby ekipa się dotarła... I jak to przy docieraniu bywa, trochę iskrzyło :) Wszyscy się pogubili, Tomek poszedł w tłum ze swoją partnerką, Dzienka zrobiła mega rozwałkę... Hania dzielnie to przetrzymała. Ogólnie wyszedł niezły sajgon, ale to dobrze rokuje na przyszłość - nie będziemy się ze sobą nudzić.
W chwili obecnej szukam speca, który ogarnie mi przegniłe hamulce. Jak dobrze pójdzie już w przyszłym tygodniu Wanda odzyska zdrowie i będziemy mogli pomyśleć o kolejnych wycieczkach.

Dziejek

piątek, 6 maja 2011

Żyjemy :)

Żeby nie było, że polegliśmy. Wanda pojechała i wróciła, po drodze wyprzedzając kilka samochodów i przekraczając magiczne 130km/h. A to wszystko z zepsutymi hamulcami :) Zdjęcia wkrótce.